llunabar benetan bero on!
Gezurra badirudi ere, ez dakit oso ongi nola hasi zuekin komunikatzen (zentzu hertsian), irakasle beterano batentzat ez baita samurra aztertzailea ez, baizik aztergaia izatea.
Hainbat aukera ibili ditut buruan. Esate baterako, baliabide erretoriko honekin hastea: esaera finko, ezagun, jakinen bat hartu abiapuntu:
«La vida es (o puede ser) eterna en 5 minutos», «Gazteak baleki, zaharrak baleza»…, «O tempora, o mores!»-ka ere has nintekeen, baina ez naiz lehenaren gurtzaile itsua, iraganaren nola edo halako Ikertzailea eta, aldi berean, ikaslea banaiz ere. Ez dut uste, benetan, lehena hobea izan zenik; ez maila guztietan behintzat.
En definitiva, mi veteranía (evidente) me lleva a cerrar este pre-preámbulo e Iniciar el preámbulo mismo con un recurso retórico bien conocido: valerse de un tópico (cierto, como la mayoría de ellos): Es una suerte, una gran suerte, estar hoy aquí.
Hemen gara…, eta ez da gutxi (Zaharrak baleza!…). Eta hemen bildu gaituen arrazoia ere bizirik dago, gu bezala, Komunikazioko ikasketak Deustuko Unibertsitatean.
Deustuko Unibertsitateko komunitateak ezer erakutsi badu denboran zehar eta egun ere erakusten badu, egokitzeko gaitasuna da. Horixe erakutsi genuen 2000 urte inguruan (berriz ere).
Supimos adecuarnos, sabemos adecuar (¡qué importante la adecuación en la comunicación! ―valga el pareado-―) nuestro quehacer docente e investigador a intentar responder, en nuestra medida, a una necesidad que detectamos en la sociedad: unos estudios universitarios (y subrayo el adjetivo) de comunicación, entendida en su sentido global, que no existían en el espacio universitario próximo.
Quiero agradecer públicamente a Juan Manuel Díaz de Guereñu, por hacer de «gestante» y «paridor» (valga la expresión) de la licenciatura Humanidades, especialidad en Comunicación (HUCO). ¡Qué buen invento, unir las Humanidades y la comunicación! Como si la comunicación, stricto sensu, fuera posible y pensable ajena a lo humano. (O tempora!). Quiero agradecerle, asimismo, que me pasara el testigo de la dirección del departamento de Comunicación en 2003; un testigo lleno de vida y de proyectos. Eskerrik asko, Juanma!
También quiero agradecer a nuestros y nuestras profesoras de Filología. Menciono solo a Patxi Altuna, como símbolo de todos y todas ellas, así como a las profesoras de la licenciatura de Historia. Me permito simbolizar a todas y todos con Elena Barrena, que ha fallecido recientemente. Como se ha mencionado, fue decana de la Facultad de Humanidades en un tiempo no muy cómodo para la facultad. Eskerrik asko, Patxi eta Elena.
Estoy segura de que aprendimos de todas ellas bastante más de lo que hemos sabido enseñaros a vosotras, o, adecuando la terminología a la fraseología actual, de lo que hemos contribuido a que aprendierais vosotras mismas.
Euskal filologo honi egokitu zitzaion HUCO/GIZKO elikatzea eta Komunikazioko gradua izango zenaren oinarriak jartzen laguntzea.
Komunikazioko graduko lehen ikasketa plana aurkeztera iristeko makina bat lan egin behar izan genuen, Jose Angel Achón dekanoa buru genuela. Eskerrik asko, Josean! Besteak beste, komunikazioaren munduko profesional, adituekin harremanak egin; batzuk ikasgelara ekarri genituen, Komunikazioren Aula, EITBrekin master bat ere egin genuen… zenbat proiektu eta zenbat bizipen.
Egokitzapenek denongan dute eragina. Irakasleengan ez ezik, unibertsitateko gainerako langileengan ere bai: idazkariak, zerbitzuetako langileak, garbitzaileak, bedelak… Guztion lana da beharrezkoa, proiektuak aurrera eramateko.
Hartara, GIZKO lizentziaturatik abiatuta, Komunikazioko gradua osatu genuen, bidean hainbat eta hainbat gai berri ikasita: Europako Goi Mailako Hezkuntza Esparrua, ECTSak, graduak, GRALak, Praktikak… Aldaketa gaitzak. kasi genuen, ordea, eta orain guztiz etxeko ditugu. Orain Gizarte eta Giza Zientzien fakultatea denaren orduko kudeaketako arduradunei egokitu zitzaigun hori egitea.
Jakina, esan beharrik ez dago komunikazio saioak gauzatzeko bezalaxe, arduradunen, igorleen bultzada, asmo soila ez dela aski komunikazioa gauzatzeko (Komunikazioaren Teoriako lehen eskolaz eta Mª Victoria Escandellez oroitu). Zuek gabe, ikasleak gabe, hezkuntzak ez dauka mamitzeko biderik; hezkuntzarik ez dago ikaslerik ez badago. Horrexegatik, zuei ere eskerrak eman behar dizkizuet. Eskerrik asko gugan jarritako konfiantzagatik. Espero dut nori bere neurrian balio izan diola, balio diola gure artean aritu izanak.
Para terminar estos 5 minutos —que espero que no os hayan resultado eternos, como a Amanda―, me gustaría, por una parte, recordar mi mantra de la primera clase de 1°, 1° semestre: «aprobetxatu bizitzak ematen dizuen aukera hau»; «saiatu, saiatu, zuen probetxurako da»; «ez konformatu errazenarekin, zuzendu, berregin, hobetu»; «Aurrera beti!».
También me gustaria mencionar una evidencia, que a menudo, queda solapada por nuestro «uniforme docente»: las profesoras, investigadoras…somos personas. Eta, hain zuzen ere, unibertsitatik kanpoko gaurko topada hau aukera ezin hobea da pertsonok, maila berean, elkarrekin ospatzeko.
Ongi pasa eta…
Kalean ikusten banauzue, agurtu.
Zurea da hitza